LEGO Ninjago
Traveller’s Tales is de laatste wel druk bezig zeg. Na het onlangs uitgebrachte LEGO Star Wars III: The Clone Wars en het nog uit te komen LEGO: Pirates of the Carribean hebben ze nog een derde game met de populaire blokjes klaargestoomd. Dit is wel iets speciaals, want naast het feit dat deze game enkel voor de Nintendo DS is, speelt het ook volledig anders. Geen actie-avontuur deze keer, maar een echte strategiegame met legers aan ninja’s en skeletten. Combineer dat met het touchscreen van de DS en het zou wel eens goed kunnen lopen, toch?
Het speelt zoals het hoort
LEGO Ninjago kun je qua gameplay nog het beste vergelijken met een spel als Command and Conquer. Je maakt je troepen, selecteert die één voor één of in groepjes door een kadertje om ze heen te trekken en je kan de nodige gebouwen of muren maken om je troepen te versterken. Het werkt allemaal goed mee, maar je mag natuurlijk niks revolutionairs verwachten à la Starcraft. Alles behalve de camera doe je met het touchscreen en raar maar waar, het werkt allemaal nog lekker vlotjes. Zelfs de camera, die je met de pijltjes bestuurd, raak je relatief snel gewend. Al snel zul je klaar zijn om met je sluipende ninja’s het op te nemen tegen legers skeletten, maar als je even geen zin hebt om de goede ziel te spelen kun je natuurlijk ook even goed met de levende beenderen zelf spelen.
Het verhaal dat neergezet wordt in deze RTS is niet om over naar huis te schrijven. Het is al genoeg om te weten dat twee broers vechten om een erfenis en dat de ene het allemaal voor zichzelf wilt en macht vergaren, terwijl de andere juist de vrede wilt behouden. Bij de Ninjago-campagne neem je het samen met je Spinjitsu-krijgers op tegen een oprukkend leger aan skeletten, terwijl je aan de slechte kant natuurlijk kost wat kost die schat in handen wilt krijgen. Het verhaal wordt om de zoveel tijd uitgelegd met behulp van strakke (voor de DS althans) animatiescènes die de hardware van de DS tenvolle benutten, maar we vrezen dat de ontwikkelaars daar toch iets teveel tijd aan hebben gespendeerd.
En dan zie je de game
Tot het punt dat je echt begint te spelen ziet alles er perfect uit, maar als je eenmaal zelf in de game komt dan verandert je mening direct. De DS is nu niet van de krachtigste handhelds, maar een game die eruit ziet alsof hij voor de Game Boy Advance of een ouder mobieltje is gemaakt kan toch echt niet meer in 2011. Je komt maar weinig soorten omgevingen tegen in de game en er zit zo mogelijk nog minder variatie in de personages die op het schermpje opdoemen. In de filmpjes hebben je ninja’s toch elk een ander uiterlijk, maar tijdens het spelen zie je naast de kleur haast geen verschil in de LEGO-figuurtjes.
Een ander punt waar LEGO Ninjago tekort schiet is de moeilijkheidsgraad. We weten dat de maker een relatief jong publiek voor ogen had, maar zelfs een tienjarige zou het wellicht nog te gemakkelijk hebben. Je eigen eenheden zijn vaak veel te sterk voor de vijand en je komt ook nooit tegen een overmacht te staan waar je eens bij moet nadenken hoe je het zou aanpakken. De gevechten zelf zijn ook niet zo om over naar huis te schrijven. Je personages hebben maar een beperkt aantal animaties en je zal dan ook bij ieder gevecht hetzelfde tafereeltje zien opduiken tot je het spel (eventueel twee keer) hebt uitgespeeld.
Verhaal is uit, wat nu?
Als je eenmaal klaar bent met de wereld te redden of te veroveren, dan kun je nog aan de slag in de skirmish-modi. Hierin vind je verschillende speltypes terug zoals Capture The Flag, Annihilation of King of the Hill die je tegen de computer of met een vriend kan spelen. Dit zijn meteen ook de leukste modi van heel het spel, aangezien je alles wat je geleerd hebt in de campaign ter beschikking hebt en je de legers groter kan maken dan je gewend bent in het verhaal.
Naast deze extra speltypes, kun je ook het een en ander vrijspelen van personages om te kunnen gebruiken tijdens de skirmishes. Dit zijn we wel gewend van de LEGO-games en het is nog een leuk extraatje voor de verzamelaars onder ons, maar dan moet je er wel zeker van zijn dat je de ouderwetse graphics, eenvoudige gameplay en basis RTS-elementen niet te snel beu wordt.
- Prachtige cutscenes
- Degelijke besturing
- In-game graphics
- Te eenvoudig
- Geen doordacht verhaal